De man kwam langzaam verder tot hij op enkele passen afstand was gekomen. Bij het graf met nummer 14 bleef hij staan. Tom zag het donkere trainingspak pas voor het eerst van zo kortbij. Hij was kleiner dan hij eerst had gedacht. Hij voelde niet alleen zijn angst maar ook zijn verwarring.
‘Zeg, wie bent u?’ drong hij aan.
Op dat ogenblik schoof de inbreker zijn kap langzaam naar achter. Tom deinsde onbewust een stap terug en keek met grote ogen toe. Wat hij zag snoerde hem de mond.
Op dat ogenblik schoof de inbreker zijn kap langzaam naar achter. Tom deinsde onbewust een stap terug en keek met grote ogen toe. Wat hij zag snoerde hem de mond.
‘Anke?’ vormde de lippen van zijn mond, zonder klank uit te stoten.
‘Anke? Ben jij dat?’ probeerde hij nogmaals.
Ze antwoordde ferm: ‘Ja Tom, ik ben het. Ik moet met je praten.’
Tom was helemaal in de war. Hij had een man verwacht. Misschien wel Bart die erop uit was gekomen dat hij en Anke samen wat hadden gehad. Bart die misschien wel zou komen dreigen om alles aan Inge te vertellen.
Maar neen, daar stond Anke. Ze bleef staan waar ze stond en keek hem zelfverzekerd aan, met haar handen in de zij. Gehandschoende handen, zag hij. Het was net alsof ze met opzet wachtte om het goed tot Tom te laten doordringen.
Oh neen, flitste er door zijn hoofd. Het beeld van die foetus op de echografie!
Zijn adem versnelde. Hij voelde het koud zweet uitbreken. Was Anke zwanger van zijn kind?
‘Wat bedoel je, Anke?’ antwoordde hij. Hij stapte terug en bleef vlak voor haar staan. ‘Waarom ben je hier? Ben je…zwanger… van die ene keer? Is het dat wat je mij wil zeggen?’
‘Neen Tom, ik ben niet zwanger!’, zei ze beslist. ‘Maar ik moet met je praten.
Luister goed. Ik heb je naar hier laten komen omdat ik wil dat je iets voor mij doet. Iets wat ik niet kan, maar dat ik heel belangrijk vind.’
Tom verstond er niets meer van. Het duizelde in zijn hoofd. Waarom had Anke hem hier op een kerkhof willen zien? Ze was al altijd nogal hard geweest en op alles fel gereageerd. Maar wat was er nu zo dringend? En van wie was die echo?
‘Zeg maar op, Anke. Maar je hebt mij wel doen schrikken. Waarom zijn we hier? En waarom heb je bij mij ingebroken? Je kon me toch ook zo wat vragen? Ik begrijp er niets van!’, riep hij haar toe.
‘Kalm, Tom, ik zal het je allemaal uitleggen. Luister goed’, sprak ze.
‘Ik wil dat je Bart vermoordt!’
Ze had de woorden zo rustig en kil uitgesproken dat Tom er stil van werd. Hij geloofde zijn oren niet, maar kon niet direct reageren.
‘Ik wil dat je Bart vermoordt en in die kuil gooit’, herhaalde ze. ‘Hij bedriegt mij en maakt mijn leven kapot!’ Haar ogen stonden wild.
‘Hij heeft die echo voor mij verborgen, maar ik heb ze gevonden.’ Ze sprak nu steeds luider en luider. ‘Het is zijn kind, Tom! Hij heeft al vier jaar een kind bij iemand anders. En hij spendeert er al zijn geld aan. Ook mijn geld. Ik wil dat het nu stopt. En jij gaat dat doen.’
Tom wist niet wat hij hoorde. Hield Bart een kind verborgen voor Anke?
Anke was jaloers, ziekelijk jaloers. Ze was blijkbaar in staat tot de ergste dingen. Dat ze bij hem was ingebroken en hem naar hier had gelokt, vond hij al niet kunnen maar dat ze van hem eiste dat hij zijn beste vriend zou vermoorden, was er wel ver over. Dacht ze misschien dat ze hem in haar macht had door die ene onenightstand?
‘Neen, Anke, ik ben niet gek’, schreeuwde hij haar toe, ‘Ik heb hier niets mee te maken.’
Ze had haar hand in haar zak gestopt en haalde er een klein pistool uit.
‘Je doet wat ik je zeg, Tom, of anders weet Inge straks wat ze niet mag weten. En dan gaat je feestje niet door!’, beet ze hem toe.
Anke was van plan hem te gebruiken om Bart te vermoorden. Hij zou wel moeten, of zijn trouwfeest was voorbij. Maar daar kon je toch je beste vriend niet voor vermoorden. Ze had anders haar plannetje wel mooi uitgedacht. Hem eerst de stuipen op het lijf jagen door in te breken. Waarschijnlijk had ze ook Bart op een of andere manier naar het kerkhof gelokt. Hij zou al wel onderweg zijn.
Hoe kon hij hier onderuit?
Op dat ogenblik hoorde Tom dat er een auto kwam aangereden. Hij stopte aan de ingang van het kerkhof. Was het Bart? Tom hoorde het portier dichtslaan.
Anke schrok. Ze had geen auto verwacht.
Ze reageerde als eerste en duwde het pistool tegen de borst van Tom. ‘Achteruit!’ siste ze hem toe. Hij deinsde achteruit. Tot hij op de rand van het groene zeil stond.
Anke was nu buiten haar zinnen. Ze had geen spelbreker verwacht.
Ze wist niet goed wat ze moest doen.
Ze probeerde te zien wie er op het kerkhof kwam.
Tom hoorde de voetstappen op het beton maar zag nog niemand.
Misschien lag hier zijn kans? Hij draaide zich bliksemsnel om en sprong over de lege kuil en liep weg. Anke schrok van zijn actie.
Misschien lag hier zijn kans? Hij draaide zich bliksemsnel om en sprong over de lege kuil en liep weg. Anke schrok van zijn actie.
Ze keek nog steeds achterom toen ze zelf in beweging kwam. Maar ze had het groene zeil verkeerd ingeschat. Ze schoof met één voet over de afbrokkelende rand van de kuil en verloor haar evenwicht. Ze plofte met zeil en al in het klaarstaande graf.
Toen hoorde Tom het schot. Hij bevroor ter plaatste.
Traag keerde hij zich om. Maar hij zag niemand meer. Anke was in het graf verdwenen. Het was stil op het kerkhof. Ook de voetstappen waren gestopt.
Tom was buiten adem en bleef ter plekke staan. Wat was er gebeurd?
Langzaam herstelde hij maar het duurde toch totdat hij opnieuw stappen hoorde, alvorens hij in beweging kwam.
Hij tuurde over de rand van het graf en zag Anke liggen. Ze lag doodstil.
Ze was voorover in de kuil gevallen en haar nek leek gebroken. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Had zij op hem geschoten? Zoveel vragen flitsten er nog door zijn hoofd. Roerloos bleef hij staan, tot wanneer de man van de voetstappen tot bij hem was.
‘Kom’, zei Bart, ‘laten we naar huis gaan, Tom, ik heb je nog wat uit te leggen...’
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
